AESTETIX4 Official Web Blog

TSUNAMI Dening : Arrafi Alhafizh Ing Desa Sekar tepate ing Kuto Aceh, waktu iku srengenge tepat ing nduwur sirah, cuacanepun puanas banget. Ogak ono mendung utowo udan, nalika lemahipun garing lan wit-witanipun ugo tukul lan wit-witan kabeh garing. Pancene sak iki iku musim e Pancaroba , sehingga hawane molah-maleh, kadang udan lan kadang pan. Para warga desa Sekar kangelan karo situasi kang kaya ngeneki. Yen pas wayahe udan aku lan kanca-kanca dolanan ing lapangan, biasanipun aku ln kanca-kanca dolanan bal-balan. Yen utawa udan aku lan kanca-kancaku udan-udan utawa ing nek omah wae. “Ris, ayok ning lapangan Ris, ayo bal-balan”. Omonge Rudi. “Ayok Rud”. Sautku ning Riski.             Sawise ing lapangan, aku lan Riski wis dienteni karo bocah akeh. Ugo lali aku lan kanca-kancaku yen ana suara adzan banjur aku karo kancakanku shalat ana ing Masjid Nur sing panggone ana ing ebelahe lapangan bal-balan. Masia aku dolanan wae aku ugo lali kewajibanku yaiku shalat. “Allahu a

Lindu Ing Yogyakarta Dening : Rafif Aditya Naufal             Sanes wedal ing desa kula tapate img daerah Kec. Imogiri, Kab. Bantul, Yogyakarta. Desa kula tertib, ramai lan tentrem. Ketika wayah bengi sak derengipun lindu, kula lan wong tua kula dolan teng Malioboro. Saklajengipun, kulan lan wong tua kula wangsul dateng rumah amargi sampun dalu. Pas kula badhe manthuk teng dalan kena macet amargi wonten kecelakaan mobil kaleh sepedha montor. Kula lan keluarga tekan omah jam sewelas bengi.             Sak injenge dinten kula lagi turu lan bapak kalhean ibu mirsani TV. Banjur jam 06.10 WIB kula ditangikno saking turu lan kula lamgsumg di gendong   bapak kula. Ing wektu iku kula dereng sadar saking turu kula. Ananging saking jaba sampun katah tiang kang bengok. Bapak lan ibu kula bingung golek dalan kang saged seng di lewati.             “Pak .. Ibu.. Medhal..” Lan niku terjadi berulang ulang. Mungkin   wedi soko kedadeyan karo keluarga kula amargi keluarga kula dernag medhal sa

Ting Tung Tang… Dening : M. Hafiz Afif Susanto uni alarm neng kamar Renatha/Ren. Ren cepet ketangi. Ren mateni alarm seraya ndeleng jam neng alarm. Ren cepet adus. dina iki yaiku dina pisan liburan semesteran. Kaluwargane nduwe arep ape nginep neng villa pantai sisan liburan menyang pantai. bubar adus, Ren ngenakake kelambi lengen cendhak werna abang jambu, kathok jeans samata sikil, kerudung werna krim, mantel abu-abu dawa, ora lali jam tangan gambar kupu-kupu mrada ugel-ugel kiwane. Bar kuwi, Ren cepet salat Subuh. bubar salat, dheweke njagakne barang-barang kanggo nginep neng villa. dheweke nggawa tase menuju mobil. “kene, Ren,” ujar Rendy -kakang Renatha- seraya ngalungguhan tas Ren neng bagasi. Rendy kabeneran ana ing bagasi mobil. “Ren, dy! sarapan dhisik kene!!” bengok bunda saka meja pangan. Ren lan Rendy menuju meja pangan. dekne kabeh sarapan roti panggang keju lan neng dhuwure ana keju cair lan jus nyangga meises. bubar sarapan, Ren ngenakake sepatu sporty werna

Tulung-Tinulung Dening : Adib Haidar Salah sawijining wengi, howo adem rasane koyo nimbus balungku ngantin ggawe awak katisen. Sumilir banyu ning kali pinggir tegal iku krungu kemricik ing tengah-tengah sepine wengi iku. Banyune koyo ngiringi atiku sing kroso lencu amergi mikir masalah asmoro. Bengi iku howone ancen bedo karo bengi-bengi liyane sing tak rasakno. Dino iku ketepakaan dino malem jumat legi sing jarene wong sepuh akeh dedemit kang metu golek baturan utawi ganggu wong sing ndue niat elek. Howone kroso adem tenan batinku , aku mrinding pas aku nibakno awakku ning ngisor wit greng pinggir tegalan sing nek pas awan rasane ancen adem tenan. Aku mikir sliramu sing ayu iku umpomo yen ana sliramu ning sandingku paling bakalan iso nutup howo adem iki. Nutup howo adem karo cerito-cerito sing wes kepungkur. Nanging iku gur angen-angenku. Angen-angen iku mau ndadak ilang dilewati angin lan howo mrinding teko. Mrinding lan adem kroso tenan ning guluku, ulu tangan lan guluku pod

TIANG ALIT Dening : Fer Nando Bengi iku aku lagi ngopi karo Pardi naliko Pak Bos telfon. Bos, :"halo min, ngko jam jam 8 nek pasar yo karo Parmin.ngko beras e teko dang dibongkar nek panggonan biasane yo." Aku:"loh Bos , mboten kirang to Bos,kulo kalihan Parmin mawon ?, niku pinten truk sing dugi Pak Bos ?" Bos :"halahh...kuat kuat ..wes to..cuma 2 truk tok kok.wes yo ,samlekom." -- Pardi:" enek opo  ? Pak Bos ngendika opo ?" Aku :"wes ayo melu aku nek pasar bar iki." Aku banjur ngentekno kopi karo Pardi lan tindak menyang pasar sore iku.aku mlaku karo Pardi turut dalan amargi panggon ngopi ku wes cedek karo gudang e pak bos.sesampek e nde gudang e pak bos aku ngenteni karo pardi. Pardi :"Min , kene lo dolanan gaplek(gapple) dikek!" Parmin :"lah iki ,cuocok pokok !, Woo patrae supir e jian tenan kok , mosok janjian e jam 8 , iki jam 9 gung teko teko." Pardi :"halah wes gaus

Ngipi Kang Dadi Nyata Alfi Nur Khafidhoh Dina iki pasienku pancen akeh tenan masio kesel nanging aku kudu nglayani pasien kang apik, amarga wis tanggung jawabku dadi dokter. Aku seneng banget karo profesiku amarga bisa mbantu lan nulungi akeh wong. Wiwit cilik cita-citaku pancen dadi dokter. Jam 12.00 WIB yaiku wektuku istirahat, nanging ana ibu lan anake arep periksa. “Assalamu’alaikum, bu dokter” “Wa’alaikumsalam ibu, wonten napa bu?” ucapku. “Dok, tolong putri kula, putri kula demam tinggi sampun seminggu” “Punapa mboten di betha teng rumah sakit bu?” “Kula mboten gadah arta bu dokter” “Mangga bu, kula periksa rumiyen” Akhire aku meriksa anak saka ibu mau, lan ngwenehi obat penurun demam. “Matursuwun dok, nanging kula namug gadah arta sementen” ucape ibu lan ngwenehi duit Rp. 10.000 “Sami-sami bu, mboten usah nggih artane disimpen mawon, kula ikhlas kok bu, sampun kewajiban kula mbantu panjenengan” ucapku. “Matursuwun ingkang kathah bu dokter, mugi-mugi rez

NIAT SING IKHLAS!!!             Lalu Muhammad zohri iku wong sing umure 18 taun. Sing lahir ing Lombok lor,NTB, Tanggal 1 juli 2000, dheweke asale teko keluarga sing kirang saged. Ibukipun seda wonten taun 2015, lan bapak ipun seda malih ing taun 2017. Zohri ngrupakke anak wuragil saka saduluranipun.             Lalu Muhammad zohri sd ipun ing SDN 2 pamenang kulon lan nerusake ing SMPN 1 pamenang. Durung mari sekolah e ing SMP ipun. Zohri di tawari melok lomba. Zohri di anggep berpotensi lan di anggep bisa ngebanggaake sekolahe, zohri kaping akeh oleh juara teko lomba-lomba sing di meloki teko sekolah iku. Nalika bapak ibuke tahsih wonten, dekne kabeh setuju lan ngeke’i dukungan karo opo wae sing dilakoni kalian zohri, zohri pingin yen wong kabeh iku ngerti nyen dheweke iso dadi kebanggan. Yaiku ing lomba atletik mlayu 100 meter.             Zohri ngelatih kemampuane nganti dheweke iso dadi juara nalika dheweke gak di wenehi fasilitas sing apik gawe ngelatih kemampuane ing ca